.

زیر این عینک های به ظاهر زیبا

چه خواب هایی که برای دلمان ندیده بودیم

زیر این چشم های به ظاهر معصوم

چه دست هایی که روی

خواستن های چشممان نکشیده بودیم

وای مغلطه میکنیم

همه واژه های بودنمان را

و در یک معادله ساده

همه را به صفر مطلق میرسانیم

که مبادا

به فردایمان بدهکار بشویم 

همه صبح تا شبمان

پی یک فرضیه ساده گذشت

ولی هرگز

این قانون همیشه تکراری را نیاموختیم

که این چشم و دل

بیچاره تر از همان بودن ما شده اند 

.

.

.

.

.

شاید باید ادامه داده میشد

ولی نشد