مهـــــرگان

آسمان به زمین بوسه میزد

وقتی که تو

بی سر در آغوش مرگ بودی

تنها

وپلاکهایی که هنوز بر تو آویزان بودند

تو چقدر امینی

چقدر استواری

زمین نمیخوری

حتی با مرگت

تنه ات تکیه گاه من

ریشه ات درخون چند شهید

مرثیه ی نفس میخواند؟

ای مظهر مقاومت

نخلهای بی سر...

سعید مطوری/مهرگان

از دفتر نخلهای بی سر

شبا سرما  شبا ویرون در ما

نه یاری بوده در آغوش فردا

دلم درگیر یک بودن نبودن

همش کابوس بی تابی به رویا

پرنده بودن و بی بال پرواز

اسارت با تو بودن میشه آغاز

دلم میخواد دیگه تورو نبینه

رها باشه  بهانتو نگیره

بره جایی که هیچ عشقی نباشه

کسی جای  کسی دیگه  فداشه

شبا بی تو میدونم خیلی سخته

ولی  با تو دلم خیلی  شکسته

سعید مطوری/مهرگان

از دفتر ترانه

اربعین آمد عزا بر پا   شد                  شور وشیون در جهان  پیدا شد

تا  ثریا  آتشی زد  سوز دل                 کربلا در این زمان  غوغا شد

خون به دل هر دو جهان گریان شد         آه  دل سوزانده، اشک مهمان شد

در کنار القمه  جا پای عشق                 سوز عشقی در دل ویران  شد

ای مسلمان اربعین آمد بخوان                 یاد  عباس با فرات آمد بدان

بی علمدار لشکر دشمن چه کرد            خیمه می سوزاند  ، دشمن بی امان

کربلا امروز میزبان وفا                    زینب و سجاد زخمی از جفا

گاه روی قبر عباس و حسین              بوسه می کردند با شور و عزا

یاد شام پر درد بوده  ای خدا                 ذکر حق اندر خرابه  ناله ها

بی برادر می شود زینب به شب            آه و ناله هر طرف با سوز و تب

شد رقیه بی پدر اشکش روان             صورتش زرد و خشک همچو خزان

می گفت ای عمه جان کو دلبرم          آن پدر  با آن نوازش بر سرم

من همی خواهم  او را عمه جان         گر نیاید می کنم اشک و فغان

شد عدو خشمگین از این ناله ها         آمده با خشم میکرد او صدا

این کودک بهر چی  آشفته است         ها بگو این وقت شب ناخفته است

زینب با سوز و دل گفت ای عدو       او پدر میخواهد بس کن  نگو

آن عدو خشمگین سر پرتاب کرد        کودکی را بی پدر بی تاب کرد

با اشک بوسه میزد  او به لب           بر لبای آن پدر  با سوز و تب

تا که جانش از بدن کرده جدا           شد خرابه از غمش اندر عزا

باز مانده زینب و یک قافله           با غمش دور از عزیزان فاصله

سعید مطوری/مهرگان

از دفتر محرم

لالالایی

چهره ی مهتابی

چرا نمیخوابی

بخواب تشنه ی من

چقدر تو بی تابی

لالالایی

عمو رفته به جنگ

با دشمن دل سنگ

برای تو  خوبم

آب می گیره تو چنگ

لالالایی

عمو دلش خونه

دشمن چو دیونه

مشک رو پاره کرده

عمو برگرد خونه

لالالایی

تن بی دست ،دندون

گرفته مشک با جون

عمود زدن بر سر

سکینه دلش خون

لالالایی

علی اصغرم

نو گل پرپرم

بابا اونو برده

خاک میشه بر سرم

لالالایی

گردنی پر از نور

رو به دلایی کور

گرفته بابا جون

لباش خشکه بدجور

لالالایی

تیری سه شوبه زد

بابا دلش پر درد

خون به آسمون رفت

اصغر صورتش زرد

لالالایی

قبری کوچک ناله

کودکی رو داره

با اشک  بابا جون

دیگه غسل نداره

لالالایی

مادر میگه بچم

شیر دارم اما کم

چرا صدایی نیست

سکوت شب با غم

سعید مطوری/مهرگان

از دفتر محرم

در کربلا حقیقت نفسی کشید و رفت

تصویر جنگ را درد کسی کشید و رفت

آتش به خیمه ها ،غم تپشی به سینه شد

بر ماسه کودکی یک قفسی کشید و رفت

سعید مطوری/ مهرگان

از دفتر محرم

باکره ها ی جنگ

همبستر مرگ می شوند

با لبیک شهادت

در حجله ای از خون

جاری و روان

همچون  اروند و کارون

و زمین آبستن نخلهای سبز

برای من وتو

استوار و امن

برای تکیه دادن به زندگی

نخلستان سرشار ازعطرباکره ها

و تو گویی نخلهای همیشه سبز

همان خضر زنده اند

که به پاییز می گویند: نه

مرگ میمیرد

و شهادت

زندگی ابدی باکره ها...

سعید مطوری /مهرگان

از دفتر نخلهای بی سر

آسمان به زمین بوسه میزد

وقتی که تو

عریان در آغوش مرگ بودی

بی سر

تنها

وپلاکهایی که هنوز بر تو آویزان بودند

تو چقدر امینی

تو چقدر استواری

حتی با مرگت زمین نمیخوری

تنه ات را سقف بالای سرم میکنم

ریشه ات را خون چند شهید نگهداشته اند

ای مظهر مقاومت

نخلهای بی سر...

سعید مطوری/مهرگان

از دفتر نخلهای بی سر

هتل کاروانسرای آبادان

 (1)

دیوارهای تو خالی
و انعکاس صداهایی که
مدام من ها را
با غرور فریاد میزنند...

(2)

راه می برم

در سرزمین چشمانت

پلک نزن

مژگانت گیوتین احساس من است...

(3)

گذر کن از مرداب

تا نیلوفر شوی

نور بعد از تاریکی

چقدر زیباست...

(4)

شهر به شهر گشتم

لاله ای زیباتر

و شقایقی عاشق تر

چون تو ندیدم

ای عشق من " آبادان "...

سلام خدمت دوستان عزیز بعد از سفری  دو هفته ای و دیدار از استانهای لرستان . کردستان . آذربایجان . گیلان . مازندران . تهران . قم   و مرکزی و شهرهایی که در مسیر بود با مردمانی خوب اما باید به مردم کردستان نمره ی بیست داد چون مهمان نواز و به تمام معنا خوب هستند دوستان همچون همیشه دوست دارم شعری را که بیشتر پسندید عدد آنرا را بنویسید.

سعید مطوری/ مهرگان

با احترام ومهر

شالیزارها با وزش باد به رقص در می آیند و نهال های کوچک برنج که منتظرند از شلوغی اطراف

خود رهایی یابند ، آنها جای زیادی نمیخواهند ، فقط به اندازه ی نفس کشیدن و آزادانه ریشه در زمین

داشتن، آنها کودکانی هستند که با یک آبنبات ساده کامشان از زندگی شیرین می شود و همچون

پیچکهایسمج نیستند که دور هر چیزی بپیچند ،مدام رشد کنند و از آن بالا بروند ، آنها فقط یک زندگی

ساده میخواهند ، واین آرزو با دستان  مردان و زنان شالیکار محقق می شود، گلنار زنی همانند بقیه با

لباسی به رنگ گلها و شالی قرمز و سبز در حالی که عرق از پیشانیش می چکد و مشتی از نهال برنج

را که در دست چپش دارد و با  دست راست با نام خدا  به دقت شروع به کاشت نهال ها در زمینی گلی

و پر از آب می کند و نهال ها نیز به حرمت این آزادی برای گلنار دعای خیر می کنند که زمین را

بطور مساوی  در اختیار آنها قرار داده است، مردان و زنهای دیگر نیز مشغول کاشت نهال هستند ،

چند زن که در کنار مردانشان کار می کنند، یکی از آنها به نام سوسن که در همسایگی گلنار است رو

به خواهرش می کند و  طوری که گلنار بشنود می گوید:

پسر جوانی در شبی تاریک در خلوت خیابان با قدمهایی خسته و دلی شکسته ، قدم میزد، ماشین

مشکی شاستی بلند نو با خنده های  مرد و زنی از کنارش گذشت و بعد صدای ترمزو زوزه ی

سگی وشکستن استخوانهایش ، ماشین به راه خود ادامه داد مثل اینکه هیچ اتفاقی نیافتاده است

پسرجوان به طرف سگ رفت، سگ نفسهای آخرش را می کشید و به او با التماس نگاه می کرد

ولی پسرجوان فقط  درآخرین لحظه لبخندی تلخ به سگ زد ، سگ با زوزه ای آخر مرگ را در

آغوش گرفت و  پسرجوان  با احساس تلخی گفت:

 " خوب شد که مرگ را زود تجربه کرد ، سگ جوانی بود ولی سرگردان و گرسنه از خیابان

گردی راحت شد"

 بعد آخرین سیگارشسکته  اش را از جیب پیراهنش در آورد و با فندکش روشن کرد  و دو

انگشتش را دو طرف ترک سیگار گرفت و پک عمیقی به سیگار زد،او  به طرف پارک رفت

روی صندلی پارک نشست ، زنی معتاد به طرف او آمد هنوز زیبایی خود را کمی داشت ، با

لبخندی تلخ به پسرجوان گفت:

 "  همخواب نمیخوای ، فقط به اندازه ی پول یک بار مصرف موادم، قول میدم خوش بگذره ،

قول میدم"

 جوان با دلی شکسته تر رو به زن معتاد کرد و گفت:

 " به شرف از دست رفته ات قسم ندارم وگرنه بدون همخوابی بهت میدادم"

زن دوباره لبخند تلخی زد و رفت و کنار خیابان ایستاد ، ماشینی قرمز با سرعت از کنارش رد

شد وآب کثیفی را که در خیایان جمع  شده بود به سر و روی  او ریخت وبا سرعت رفت و زن

در خاطراتش با اشک غوطه ور شد  و به یاد آورد ماشینهای سمجی رو که مرتب جلوی او

ترمزمی کردند و با التماس می گفتند:

 "خانم خوشکله بفرما ، خواهش میکنم " 

ولی حالا خماری و بوی تعفن آب گندیده ،آتش سیگاربه قسمت شکسته رسید و  انگشتان پسر

جوان را سوزاند ولی  او آخرین سیگارش را به زمین نیانداخت  سیگار  را ازقسمت فیلتر

گرفت   و باز پک محکمی به سیگار زد و  به فکر فرو رفت  او یک ماه بود  از کاری که در

آمدش زیاد هم نبود و تمامش خرج شکم خودش و مادرش و کرایه خانه می شد ، اخراج شده بود

و مادرش مریضی خود را از پسرش پنهان می کرد  که مبادا پسرش به زحمت بیافتد، وقتی هم

فهمید پسرش بیکار شده نتوانست طاقت بیاورد چون در دنیا کسی را جز این پسر نداشت و بعد

از یک هفته  مرگ به سراغش آمد. باز دست پسر جوان سوخت سیگار به انتهایش رسیده بود و

دردی سنگین تر قلب او را مدام به سینه اش می کوبید و نفس هایش به شمارش افتاد.

 صبحی پر از دود در شهری دور از عاطفه ها  که برای پول تن خود را فدای کار می کنند

 و محبت را فدای بی تفاوتی ، فقط مرگ است که گاهی عاطفه ها را قلقلک میدهد، با جوانی

مرده که  روی زمین کنار صندلی پارک افتاده بود و این عاطفه های یک لحظه تحریک شده در

غیرت صاحبش تلنگری کوچک میزدند و سکه ای را نثار این جوان مرده  می کردند که پول

دیگر برایش معنا نداشت.

 جوان مرده به سردخانه منتقل می شود و آگهی در روزنامه :" پسرجوانی با عکس زیر  در

خیابان  شکوفه پیدا شده از اقوام و کسانی که او را می شناسند تقاضا داریم که به سردخانه ی بن

بست در خیابان جمهوری  مراجعه کنید " . چند ماهی گذشت و این خبر خوبی برای همه ی

کسانی بود که منتظر بودند جسد این جوان را وسیله ی کسب در آمد و تحقیق کنند ، یک

روزبرای   تحقیق روی قلب و قلبی درد کشیده را در آورده و برای دانشجویان پزشکی تشریح

می کردند وروزی دیگر قسمتی دیگر از اعضا،  روح جوان در اطراف جسدش مرتب با

حسرت  در پرواز بود و منتظر که تشریح تمامی اعضای بدنش تمام شود اما دو ماهی گذشت و

جسد مرتب برده و آورده می شد  و حالا جسد گوشه ی سردخانه به رنگ قهوه ای تیر و مچاله

شده افتاده بود ، یک نفر که برای تحویل جسدی دیگر آمده بود چشمش به جنازه ی پوسیده  افتاد

و گفت:

 " دولت اینقدر نداره که این جنازه رو خاک کنه؟"

 مامور سرد خانه گفت:" با در آمدی که این جنازه دارد باید مقبره ی بزرگی براش درست کنند"

و اون شخص باز گفت :

 " پس چرا تا به حال مونده؟"

 مامور سردخانه  با  حسرت گفت:

 " هنوز تشریح استخوانش مونده"

 و بعد با حسرتی دیگر گفت : "

 حیف شد جنازه ی پر در آمدی بود برای همه ،میدونی چقدر انعام به من می رسید خدا رحمتش

کنه منو زن و بچه هام مدوینش هستیم و براش شبهای جمعه  فاتحه می فرستیم"

 بعد از مدتی جوان در قطعه ای پرت با نام گمنام دفن شد.

 پایان

سعید مطوری/ مهرگان

از سری داستانهای کوتاه

18/4/92

بگو اروند

بگو كارون

بگو از رزمنده هايت

كه تو را جاودان ساختند

 ازغم نخلهایت

که سر بریده جان باختند...

در كدام عمق آبت

شهیدی آرمیده

صدف بگشای دُر حقیقتش را

پلاک نه ، من فریادش را

تکه ای از استخوانش را

برای آغوش تنهایی ام میخواهم...

بی نام قبرهای گمنامت

شهید، زنان و مردانت

مظلوم ، شهادت کودکانت

 که سهم شان حتی یک نام هم نبود...

بگو اروند

بگو كارون

فرياد امواجت مگر مرده اند

غیرتت را بگو، کجا برده اند

بیا  که شهدا هم زنده اند

بدان  اینجا کربلاست، نمرده اند

اما حُر نبود برای زخم تنهایی شان...

اشکم شکسته بر گونه ام

از رنج شهدای زنده ام

جانبازان دلیرو رزمنده ام

دلهای استوار و پاینده ام

آنها  فرياد هایی خاموشند

ازجام غم ، غُصه ها می نوشند...

بگو اروند

بگو كارون

منم  نخلی سوخته

که صدایت ميزنم

 از سرزمينت

توبا تمام وجودت

در من جاری شو تا جوانه بزنم

بشنو و ببین كه منم 

كسي كه خاطرات كودكيش

صفاي آب بازي با توست

يادت هست

حماسه ی  شهیدان را

و تکبیر که بر لب فرشته گان بود

تو  اكنون  اشك ريزان وسكوت؟ !

من فريادت را مي خواهم اي رود

گوش کن و ببین که منم

نه من تمامی نسوخته ام

با امید جوانه میرنم

تا بدانی که هنوز زنده ام

آری من هنوز نمرده ام

 با تو ای اروند و کارون جاریم...

سعيد مطوري/مهرگان

از دفتراشعار سپید

عزیزم، ماه من، شب بی تو سخته

نباشی  بی تو میمیره ستاره

نباشی هر شبم بی نور میشه

به تاریکی  دلم هی  بیقراره

فقط با یک نگاهت شاد میشم

به زندون میبرم غم رو دوباره

اگه باشی ،رهایی با تو  میشه

دلم با عشق  دیگه کم نداره

نگاتو می کشم بر موج دریا

نگامو می برم تا اوج موجا

تنم تا  در نگاهت گرم میشه 

به ساحل میزنم امواج رویا

لباسی رو به رنگی از شقایق

به تن کن تا که من عاشق بمونم

صدامو در نفس ها عاشقانه

غزل رو در ترانه  بخونم

نگاتو میبری تا اوج چشمام

یه عشقی رو که میدی تو به رویام

سفر،  تنها شدن، معنا نداره

شبی بی انتها ، دنیا  نداره

سعید مطوری / مهرگان

از دفتر ترانه

باورم چه می سوزد از فریب یک صحرا

آن سراب بی معنا در نگاه یک رویا

بی افق چه سرگردان در غروب بی حاصل

قایقم به تاریکی ، غرق  زیر  یک  دریا

بی ثمر، نگاهم شد، مرگ جستجو در من

ساحلی  ندیدم  جز ، سقف موج در گرما

 با نفس نفس غم را بی صدا به فریادم

درد  را به تصویرم در نگاه بی فردا

با فریب دیگر شد، یک سراب زیباتر

مرگ یک حقیقت را، کرد حقه ای برجا

من به چشم بی تابم در مقابلم دیدم

ساحلی تماشایی در نسیم روح افزا

عاشقی  به آرامی، پشت در نمایان شد

تق و تق در میزد ، با ترانه ای ، زیبا

عشق لحظه ها در من، با نوازشی رنگی

نقش ماه من، شب را ، رفت و رفت تا بالا

                با شراب بینایی ،روح من چه مستی کرد

                شایدم  حقیقت شد ،  آن سراب  بی معنا

سعید مطوری / مهرگان

از دفتر گلشن

نگاه غریبانه ی من

به انبوه هجوم نور

که تاریکی را

به جایی دور می برند

وحشت و گریه ی من

دستی آشنا در نوازشی  گرم

اعتماد به زمین را

در من متولد کرد

و با بوسه ی شیرین مادر

اولین هدیه ی تولدم را

به زیبایی تمامی گلهای جهان

با اولین لبخندم گرفتم

و با تو مادر

تولدم زیبا شد...

سعید مطوری / مهرگان

بداهه

بگو بهمن

صداها عشق ها در من

نگاهی خاطراتم را  بجوشاند 

عزیزی گفت با من  که بگو از ماه در میهن

یقین گفتم شهیدی زنده در ما هست

سواری با دلی روشن

بزد دشمن

(به یاد شهیدان سوخته ی سینما رکس آبادان)

بزن باران

بسوزد سینما ، یاران

نمادی غم ، که ایرانم پریشان شد

نگینی با شهیدانی، به محشر شد خدا گریان

زنی سوزد در آتش کودکی زایید

خدایا سوزدم جانان

زدل با جان

سعید مطوری/ مهرگان

از دفتر زلال

(1)

وقتی که  هستی

باعشقی خواب آلود

خمیازه ی واژه ها

دهان شعرم را

 باز می کنند

تا دندانهای غمهایم را

یکی یکی بشماری

پیش کشی نیست

راحت بشمار...

(2)

سکوت زبانم

 پایان فریادم نیست

به چشمانم نگاه کن

سکوت را شکسته

با خونی که در سفیدیش جاری است

شهید اشک من غلطیده در خون

بر روی زمین افتاده

مواظب قدمهایت باش...

(3)

نگاهی سوخته

قدمهای کشیده بر زمین

و دست تهی از یک حقیقت

داس برداشته آماده ی درو

ساقه ها را نشانه رفته

می برد اما

ریشه باز هم تولد یک جوانه را

نویدی روشن است...

سعید مطوری /مهرگان

از دفتر شعر سپید

خسته می گشت  سرد، بی تو چنان

مرد بی کس ، شکست ،بی تو بدان

بوسه زد شیشه ای که آنطرف است

دختری بی حجاب  بوده عیان

بستنی لیس میزند، چه عسل

رنگ لب سرخ ،با سفید روان

چشم شیرین مثل بستنی اش
سرد و بی روح، تف به روی زمان

آتشی زد دلی که عاشق او ست

با نشانی به عشق  تیر کمان

لعنتی دشمنی چه بی رحم او

زد به  قلبی   تیر، بوده نهان

بوی  گندیده اش  پراست از  خون

عشق او تخت خواب پیر و جوان

با کمی پول، خنده ،راهش باز

عشق سیری به یک هوس تو بخوان

نقش میزد هوس به کام زنی

تن به تن تا نفس نفس دل و جان

 در نهایت زنی مویش به هم

گاه پیر است گاه شیک و جوان

سعید مطوری / مهرگان

از دفتر گلشن

(1)

در دستان زندانبان

ران مرغ گزیده ای

با چاشنی فحش های رکیک

و نگاه گرسنه ی زندانیانی که

اندیشه های خود را لیس میزنند

(2)

نگاهش را دزدیدم

به گل شقایق خندیدم

حواسم به آسمان نبود

که خورشید سایه ام را

آرام کشته بود

باید گذشت ازجاده تنهایی

جاده اتوبان است

سرعت ببخشید

برای سبقت گرفتن

فشار پدال گاز کافی است

نترس اینجا کسی شاخ به شاخ نمی شود

سعید مطوری /مهرگان

از دفتر شعر کوتاه

رنگین کمانم

در رنگهای متفاوت

در آسمانی که مرا نقش میزند

تو احساسم را ببین

که چگونه شعر می شوند

تا بدانی که زندگی

تنها یک گل سرخ نیست...

سعید مطوری/ مهرگان

از دفتر شور عشق

اندیشه هایم در پستوی خیال

و  آرزوهای دست نیافتنی

که تبخیر می شوند در بستر محال

نگاه تنهایی مرا

به آخرین امید می برد

وحسرتی در قطره های اشکم

بر دامن پر نور خداست

که ای کاش امید اولم بود

  آخرین ،همیشه در حسرت اولین است...

سعید مطوری/ مهرگان

از دفتر تنهایی

يا لطيف

  ارمغان بي وفاي

        در يك روز،مانند روزهاي ديگر كه براي بعضي ها خوب ،وبرا  ي بعضي ها بد است، كامران با سگش كه دودست خودرا   روي درب، قسمتي كه شيشه پايين بود،گذاشته و ضبط ماشين بلند وفقط مي شد صداي،طبل آنرا    فهميد،مردم را نگاه مي كرد.

      هركس آن صحنه را ميديد يك حرفي ميزد،يكي مي گفت:

چه سگ قشنگي

 ديگری مي گفت:

 اين سگ نجس است،چطور آنرا درجلوي ماشين  گذاشته،اگر من بميرم سوار اين ماشين نمي شوم.

     چند دختر با خنده به سگ نگاه مي كردند ويكي  پررو تر بود نزديك آمدو به كامران كه حالا پشت چراغ قرمز ايستاده بود،گفت

-:بي معرفت جاي من را به  سگ دادي

 كامران چون دل پري داشت،گفت:

(1)

گاه شعرم  از پستوی خیال

تولدی از یک خاطره را

تا انتهای من

تا احساس تو

بر دوش زمان می کشد...

(2)

تنهایی

 خلوت عاشقی

که خستگی را

خانه ای ساخته

کمی کوتاه تر

حوصله ها خوابند...

(3)

امیدم را

زیر یک سنگ هزار چشم دیدم

  که   چشمانش خوب نمی بیند  

من  نیازمند  هزارعینکم...

سعید مطوری / مهرگان

از دفتر شعر کوتاه