سماجت من و زمان

انگار حنجره شعر دریده شده است و

من در پس خشکسالی واژه ها

با خود درونم درگیرم

و گویا دیگر جایی برای من نمانده است

که شُر شُر باران را

از نَفَس سرد احساسم

به دور ترین دور  نگاهم بیندازم 

انگار همه شور و حالم پوسیده اند

به گمانم در تمام پیچ و خم های روزگار خم شده ام

و همراه راه های نرفته رفته ام

و چه تنم خسته میشود وقتی

شرم نگاه دیروز تر هایم را

به دوش میکشم

و با خود هزار بار دیگر

در همه عمرم کشانده ام

ابعاد بودنم را در هیچکدام یک از

روز های بودنم احساس نکردم

مگر زمانی که در بی زمانی ها گم بوده ام

انکار عاشقانه هایم برایم رسم هر روز میشود

و در سماجت گذر ساعت

من هم سماجت میکنم

تا به تو رسیدن ، کمی ساده تر باشد

*سیمین-فانی*