در قدم های من
جا خوش کرده یک عبور و
یک سکوت و
یک حجم نا متعادل غرور
در چشم های من
خشکیده مهربانی چشم هایی بی حضور .
من صورتم را در آینه جا گذاشته ام امروز
می خواهم تو بشوم
پر نامهربانی
پر سوز و سرمای زمستانی
می خواهم تو بشوم
مثل یک انگار بی فرجام
و یک فریاد پر سر سام
در تنم
صدای تو لم داده است
اما هیچ پیدا نیست
نه خنده ای
نه لبخند تازه و فرخنده ای
در دست هایم
جا مانده خطوط یک گرمی ناب
تو نماندی اما
من می مانم و
یک مشت خاطره و سراب
گرچه شاید آخرش
پای پر عبورم تاول بزند
اما یک بار دیگر
باز هم تو می شوم
خود را روی خط آخر جا می گذارم
سیمین ولی نو می شوم
و انگار عین خود تو می شوم
* سیمین *
۸۹/۰۱/۲۱
