انگار همه سکوت باورش شده هیچ نسیمی نخواهد وزید

 و دست های آلوده ای به خاطرات

در هوای بی تو ماندن پرسه خواهد زد .

انگار همه امروز من باورش می شود

 و یا خواهد شد که چشم هایم

دیگر هیچ دل انتظاری نخواهد داشت

و انگار بی رمق مانده صدای باور های من .

چه تاب می خورم امروز

روی خاطراتی که گذشت و

صاعقه هایی که به اشک هایم اصابت کرد .

کاش می توانستم

درد تلخ یک انکار را

به جان بخرم

و یا حتی تو را برای آخرین بار انکار کنم .

ای کاش پایم جان دویدن

برای فرار همه آنچه گذشت را داشت .

ولی انگار باز هم

من متلاطم در یک فاجعه افکار شده ام

و در مه غلیظ باور های مسموم غرقم .

گمان هایی باطل از داشتن هایی باطل تر

مرا می خورد

و من از انزجار با تو نماندن

پا به فرار خواهم گذاشت.

و ای وای

دست هایی که توان تاب دادن گیسوی مرا نداشت

حکم به ناپاکی تن داد و رفت

چشم هایی که تاب هم نوا شدن نداشت

مجرمم کرد به دیده آلوده و رفت .

و انگار باز هم

من به غربت یک انفعال دچار شده ام

و هیچ گمانی مرا آرام نخواهد کرد

·         سیمین