انگار کسی روی خیال های خام من
قدم می زند
و بیخ دیوار خیال بافی هایم
یک سکه پرتاپ می کند پر شور
و از فرط فریاد یک اشاره
تمام خیال هایم را جمع می کنم
دور یک حوض خالی می چینم
به جای همه آن شمعدانی هایی که
هیچ زمانی رنگ گلشان قرمز نبود ...
تمام پیچک های خشک خاطره ام را
زیر یک برگ پا خورده خشک جارو می زنم
تا نکند نور خورشید پریشانش بکند .
انگار نگاهی
خیره به دست روزگار مانده
تا اگر خاطره ای جا ماند
روی حرف آخر دفترچۀ خاطرات مغزم
به یغما ببرد هرچه که ماندست را .
شاید جای یک واژه روی مغز پوسیده ، خالی باشد .
به گمانم روی خاک های هرگز نم ندیدۀ رد پاهای دیروز
کمی جای یک دلدادگی جا مانده
این رد پا مال من
همه آن خیال و پیچک ها مال تو
* سیمین *
