....

چقدر آسان بهانه ها می شکنند

چقدر ساده

دو خط ممتد از هم جدا می شوند

همان جدایی های همیشگی

که بشکند یک خط

خطاست

اگر نشکند رسیدن بی معناست .

چقدر پرواز ساده ای می شود

وقتی دو خط هرگز به یکدیگر نمی اندیشند

اما

چه دلهره ای دارد 

آن که واژه ای را بی صبرانه می خواند

آن که از بی نوایی خود

تا سحر می نالد

چه آسان می شود برید

چه آسان می شود رها شد

ولی چه سخت است

زنده ماندن

به یاد داشتن

و هر گز فراموش نکردن

* سیمین *